• Hovedside
• Om historielaget
  • Styret
  • Bli medlem
• Boksamling
• Nettressurser
  • norgeshistorie.no
  • historisk leksikon
  • 2. v-krigsleksikon
  • Våre falne
• Gard og Bygd
• Alle artiklene
• FrØ-bladene

På sjølvstyr

Det hadde regna lenge. Sluken som skulle ta unna vatnet rundt kontorbygninga �t Vigsnes Kobberverk var tetta til. S� det var blitt til ein stor dam p� s�rsida av kontoret.

    To sm�rollingar, Nils og eg i 5-6 �rs alderen, hadde tatt oss ein tur nedover mot kontorbygninga. P� vegen pr�vde me, som dei vaksne ofte gjorde, � balansera p� skinnegangane, som l�g der enno fr� gamleverket si tid. Men balansekunsten v�r var ikkje s� bra den gongen.

    ”Men sj� der Nils – der er er ein stor dam! Koman, la oss g� ned og sj�.”

    Det stod ein vaksen gut attmed dammen. Det var jo han Sivert. ”Er sm�gutane ute og g�r? Det er ein fin dam, ikkje sant. Kan dokke vassa”, sp�r Sivert. Jo, me hadde forferdeleg lyst til det. Men me v�ga det ikkje. ”Nei, dokke er vel redde til det. La meg sj� om dokke kan”, lokka han Sivert.

    Me s�g p� kvarandre. Han Nils v�ga seg litt ut i vatnet. Fyrst med den eine, og s� med den andre skoen. (Men i den tida hadde me ikkje tette gummist�vlar, slik som dei har i dag.) ”Ja, det var flink gut det”, seier han Sivert. Og eg ville naturligvis vera like godt som han Nils og gjekk ut i vatnet med begge f�tene. ”Ja, det var flinke gutar”, seier han Sivert. ”La meg f� sj� om dokke kan g� lengre uti”, seier han. ”Nei, dokke kan vel ikkje det. La meg f� sj�”, lokkar han igjen. Og Nils g�r lenger ut i dammen, s� vatnet g�r like opp p� leggen. Og eg ville sj�lvsagt vera like god som Nils. Eg vassa uti eg og.

    ”Ja, det var flinke gutar”, gjentok han Sivert med ein lur smil. ”Kan dokke setja dokke ned i vatnet og?”, sp�r han. ”Nei, det kan dokke vel ikkje. Lat meg sj� om dokke kan”, lokkar han vidare.

    Me s�g p� kvarandre. Det var jo s� g�y � f� skr�yt. Nils var modigast. Han sette seg beint ned i vatnet. Deretter gjorde eg det same som han. ”Ja det var flinke gutar”, lo han Sivert.

    ”N� kan dokke g� him og f� juling!”, sa han og sprang sin veg. Kanskje han ”gotta” seg over at han hadde greid � lokka to sm�gutar til � gjera det dei ikkje hadde lov til? Eller kanskje han Sivert trega d� han hadde lagt seg om kvelden?

    Heime var m�drene Våre blitt engstelege for oss. Kor var det blitt av dei? - Men der kjem dei! Noko sluk�yra er dei b�e to. Det synest p� lang avstand.

    Og der stod eg p� krambu� framf�re mor, skamfull og v�t, s� b�de vatnet og synda draup av meg. Eg venta nok p� pryl inne i ”svartaholet” (eit rom innanfor krambua). Men nei, det vart ikkje juling, som Sivert hadde sagt. Mor var vel glad at ho hadde guten heime att. Ho fann turre kl�r og mat �t meg. Eventyret hadde enda godt